မြန်မာ့ရှေးဟောင်းအမွေအနှစ် ယွန်းထည်လုပ်ငန်းကို ထိန်းသိမ်းထားသော ပုဂံ

ရန်ကုန်၊ ဩဂုတ် ၂၈ ရက် (ဆင်ဟွာ)
မြန်မာနိုင်ငံအလယ်ပိုင်း မန္တလေးတိုင်းဒေသကြီး ပုဂံသည် မြန်မာ့ယဉ်ကျေးမှုအမွေအနှစ်ကို အဓိကလက်ဆင့်ကမ်းလုပ်ကိုင်သော ဒေသတစ်ခုဖြစ်သလို မြန်မာတို့၏ ယွန်းထည်သည်လည်း နှစ်ကာလရှည်ကြာလှသော ရိုးရာယဉ်ကျေးမှု လက်မှုပညာရပ်တစ်ခုပင်ဖြစ်သည်။
“ကျွန်မတို့မိသားစု ဒီယွန်းထည်လုပ်ငန်းကို လုပ်ကုင်ခဲ့တာ နှစ်ပေါင်း ၇၀ ကျော်လောက်ရှိပါပြီ။ ဘိုးစဉ်ဘောင်ဆက် လက်ဆင့်ကမ်းလာရင်းနဲ့ပေါ့။ မြန်မာ့ရိုးရာလက်မှုပညာတွေကို ကူညီပံ့ပိုးပေးတဲ့အနေနဲ့ ဒီလက်မှုအနုပညာကို ကျွန်မတို့ ထိန်းသိမ်းသွားမှာပါ” ဟု ရွှေရတီယွန်းထည်လုပ်ငန်းပိုင်ရှင် အသက် ၄၇ နှစ်အရွယ် မမာမာရွှေက ပြောသည်။
“လူတွေက ယွန်းထည်လို့ပြောလိုက်တာနဲ့ ဒီပညာရပ် စတင်ခဲ့တဲ့ ပုဂံနဲ့တွဲပြီးမြင်ကြတယ်။ ပုဂံဆိုတာက ယွန်းထည်ပညာရှင်တွေရဲ့ နှလုံးသားပဲ။ ဒီကနေမှ ကျွန်မတို့ရဲ့ထုတ်ကုန်တွေကို တခြားနေရာတွေဆီဖြန့်တာပေါ့” ဟု မမာမာရွှေက ဖြည့်စွက်ပြောကြားခဲ့သည်။
ဦးဘငြိမ်း မြန်မာ့လက်မှုယွန်းထည်လုပ်ငန်း မန်နေဂျာ အသက် ၄၅ နှစ်အရွယ် ကိုအောင်ကျော်ထွန်းက “ကျွန်တော်တို့မိသားစုက ဒီယွန်းထည်လုပ်ငန်းကို လုပ်ကိုင်ခဲ့တာ ၇၇ နှစ်လောက်ကြာခဲ့ပါပြီ။ ကျွန်တော့်အဘေးလက်ထက်ကတည်းကစပြီးလုပ်ခဲ့တာ မျိုးဆက်သုံးဆက်လောက်လက်ဆင့်ကမ်းလာခဲ့တာပါ” ဟု ပြောခဲ့သည်။
ယခုအခါ ယွန်းထည်လုပ်ငန်းသည် ဝါး၊ မြင်းမြီးနှင့် သစ်သား စသည့် ကုန်ကြမ်းပစ္စည်းများ ရှားပါးလာပြီး ဈေးနှုန်းကြီးမြင့်မှုကြောင့် ထုတ်လုပ်မှုလျော့ကျလာခြင်းနှင့် အလုပ်သမားများကို အလုပ်အကိုင်အပြည့်အဝ မပေးနိုင်ခြင်း စသော စိန်ခေါ်မှုများနှင့် ရင်ဆိုင်နေရသည်။ လူငယ်မျိုးဆက်များအနေဖြင့် အခြားအလုပ်အကိုင်များရှာဖွေခြင်း သို့မဟုတ် ပိုမိုကောင်းမွန်သော အလုပ်အကိုင်အခွင့်အလမ်းများအတွက် ပြည်ပထွက်ခွာခြင်းများကြောင့် အရည်အချင်းရှိသော အလုပ်သမားများ ရှားပါးလာကြောင်း ၎င်းက ဆိုသည်။
“ဒီလိုစိန်ခေါ်မှုတွေရှိနေပေမဲ့လည်း ဒီအနုပညာလုပ်ငန်းကို နောင်မျိုးဆက်တွေအတွက် ထိန်းသိမ်းလုပ်ကိုင်သွားမှာပါ” ဟု ကိုအောင်ကျော်ထွန်းက ပြောခဲ့သည်။
မြန်မာ့ပန်းဆယ်မျိုးတွင် တစ်ခုအပါအဝင်ဖြစ်သော ယွန်းထည်လုပ်ငန်းသည် ပုဂံခေတ်ကတည်းက တည်ရှိလာခဲ့သော ယဉ်ကျေးမှုအနုပညာတစ်ရပ်ပင်ဖြစ်သည်။ ထိုအရေးပါလှသော သမိုင်းကြောင်းကြောင့်ပင် မြန်မာနိုင်ငံ၏ ပထမဆုံးမြို့တော်ဖြစ်ခဲ့သည့် ပုဂံသည် အဆိုပါ ယွန်းထည်လုပ်ငန်းကို ဂုဏ်ယူစွာ ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းထားခြင်းဖြစ်ပေသည်။
ထို့ပြင် ပုဂံရှိ ယွန်းထည်အသင်းများနှင့် ကောလိပ်များကလည်း ထိုအနုပညာကို အဓိကထိန်းသိမ်းလုပ်ဆောင်လျက်ရှိခြင်းကြောင့် ယွန်းထည်လုပ်ငန်းက မပျောက်ပျက်ဘဲ ဆက်လက်တည်ရှိနေခြင်းဖြစ်သလို သမိုင်းကြောင်းကြီးမားခြင်းနှင့်အတူ ယွန်းထည်လုပ်ငန်းကို ဆက်လက်ထိန်းသိမ်းသွားမည်ဖြစ်ကြောင်းလည်း ကိုအောင်ကျော်ထွန်းက ဆက်လက်ပြောပြခဲ့သည်။ (Xinhua)

မြန်မာနိုင်ငံ ပုဂံမြို့ရှိ ယွန်းထည်ဆိုင်တွင် ယွန်းထည်ပစ္စည်းကို အလှဆင်နေသည့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးကို ၂၀၂၄ ခုနှစ် ဩဂုတ် ၂၄ ရက်က တွေ့ရစဉ် (ဆင်ဟွာ)

မြန်မာနိုင်ငံ ပုဂံမြို့ရှိ ယွန်းထည်ဆိုင် အလုပ်ရုံတွင် ယွန်းထည်ပစ္စည်းအလှဆင်နေသော အမျိုးသားတစ်ဦးကို ၂၀၂၄ ခုနှစ် ဩဂုတ် ၂၄ ရက်က တွေ့ရစဉ် (ဆင်ဟွာ)

မြန်မာနိုင်ငံ ပုဂံမြို့ရှိ ယွန်းထည်ဆိုင်ရှိ ရောင်စုံယွန်းထည်ပစ္စည်းများကို ၂၀၂၄ ခုနှစ် ဩဂုတ် ၂၄ ရက်က တွေ့ရစဉ် (ဆင်ဟွာ)

မြန်မာနိုင်ငံ ပုဂံမြို့ရှိ ယွန်းထည်ဆိုင်တွင် ယွန်းထည်ပစ္စည်းကို အလှဆင်နေသည့် အလုပ်သမားများကို ၂၀၂၄ ခုနှစ် ဩဂုတ် ၂၄ ရက်က တွေ့ရစဉ် (ဆင်ဟွာ)

မြန်မာနိုင်ငံ ပုဂံမြို့ရှိ ယွန်းထည်ဆိုင်တွင် ယွန်းထည်ပစ္စည်းကို အလှဆင်နေသည့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးကို ၂၀၂၄ ခုနှစ် ဩဂုတ် ၂၄ ရက်က တွေ့ရစဉ် (ဆင်ဟွာ)

……………………………………..
(English Version)
Feature: Bagan preserves Myanmar’s ancient lacquerware tradition
YANGON, Aug. 26 (Xinhua) — Myanmar lacquerware has a long tradition, with the art mainly flourishing in Bagan, a central part of Myanmar that preserves this craft as a heritage.
Mar Mar Shwe, 47, the owner of the Shwe Yati Lacquerware shop in Bagan, said, “Our family has been running this lacquerware business for over 70 years, passing it down through generations. We are committed to preserving this art as a way of supporting Myanmar’s traditional handcrafts.”
“When people think of lacquerware, they associate it with Bagan, the place where this art originated. Bagan is the heart of lacquerware craftsmanship, and from here, we distribute our products to other places,” she added.
Aung Kyaw Tun, 45, manager of the U Ba Nyein Lacquerware workshop in Bagan, said, “Our family has been running this lacquerware business for about 77 years, which has been passed down through three generations since my great-grandfather.”
The lacquerware business now faces challenges. Raw materials like bamboo, horsehair, and wood have become scarce and expensive, leading to reduced production and difficulties in supporting workers. Skilled labor is also dwindling as younger generations seek other jobs or move abroad for better opportunities, he said.
“Despite the challenges, this art will be preserved for future generations,” he added.
The art of lacquerware, one of Myanmar’s 10 different flowery arts and crafts of the country, has been known to exist since the Bagan period. Due to its historical significance, Bagan, Myanmar’s first capital, proudly continues this tradition.
Lacquerware associations and colleges in Bagan are key to preserving this art, ensuring that the tradition is not lost and that the lacquerware industry, along with its rich history, continues to thrive, he added.
Photo 1, 4: This photo taken on Aug. 24, 2024 shows colorful lacquerwares at a shop in Bagan, Myanmar, Aug. 24, 2024. (Xinhua/Myo Kyaw Soe)
Photo 2, 6: A woman carves on a lacquerware at a workshop in Bagan, Myanmar, Aug. 24, 2024. (Xinhua/Myo Kyaw Soe)
Photo 3: A man carves on a lacquerware at a workshop in Bagan, Myanmar, Aug. 24, 2024. (Xinhua/Myo Kyaw Soe)
Photo 5: Workers make lacquerwares at a workshop in Bagan, Myanmar, Aug. 24, 2024. (Xinhua/Myo Kyaw Soe)